Japon yazar Haruki Murakami, Renksiz Tsukuru Tazaki’nin Hac Yılları isimli romanında, adı “renksiz” olduğu için derin bir değersizlik hissi ile kıvranan Tsukuru Tazaki ile tanıştırır bizi. 

Tsukuru’nun lise arkadaş grubunda herkesin soyadında bir renk vardır; örneğin gruptaki diğer iki erkekten birinin ismi “kızıl çam” anlamına gelen Akamatsu, diğeri de “mavi deniz” anlamındaki Oumi’dir. Tsukuru’nun ismi ise öylesine dümdüz ve renksizdir.

Tsukuru kendini eksik ve önemsiz görür, gruptan dışlanmış hissetmeye başlar. Zamanla bu dışlanma hissi gerçek bir travmaya dönüşür. Arkadaşları tarafından terk edilmiştir. Kimliğiyle ilgili sorunları derinleşir ve kitap boyunca Tsukuru, kimliğini yeniden inşa etmeye çalışır.

“Böyle şeyler ancak romanlarda ve filmlerde olur”

“Alt tarafı bir isim, hayatta daha büyük dertler var”

Aklınızdan benzer düşünceler mi geçiyor? 

Oysa ki isimlerimiz belki de hayatımız üzerinde bizim sandığımızdan daha fazla etkiye sahiptir. 

Bir kelimeden öte

Biz henüz bu dünyaya gelmeden burada bizi bekleyen,bize ait olan ilk şeydir ismimiz. Küçücük bir bebekken büyülü bir kelime gibi kulağımıza ezanla fısıldanır. 

Kimi zaman bir aile mirası olarak kökünde geçmişin izlerini taşıyarak gelir. Daha yeni gözümüzü açtığımız taze yaşamımıza tarihin ağırlığını ve yaşanmışlıklarını yükler. 

Zaman zaman anne veya babanın hayran olduğu biriyle ilgili sessiz bir beklenti ile giriverir hayatımıza o beklentinin izini ömür boyu üzerimizde bırakarak.

Bazen bir şarkıdan alınmış bir ilham, bazen de sadece kulağa hoş gelen bir sestir. O sesi sevsek de sevmesek de hayatımız boyunca en çok duyacağımız, hiç bıkmayacağımız melodi olur.

İsmimiz, göründüğü gibi sadece basit bir kelimeden ibaret değildir; adeta bir renk gibidir. Ya kişiliğimize tatlı tatlı dokunarak kolaylıkla uyum sağlar yuvasına, ya da zorlanır; uyumsuzdur, sessiz sessiz bağırır. Bir türlü örtüşmez ait olmaya çalıştığı yerle ve kişiyle.

Kendi ismi insana bazen aidiyet duygusu hissettirirken, bazen de özgürlük arzusu uyandırır. İnsan isminin kendisini sınırladığını hissettiğinde, o sınırları aşma isteğiyle yanıp tutuşur. Belki de bu yüzdendir ki kimileri isimlerini değiştirmek, kendi adlarını yeniden yazarak bir bakıma kaderlerinin kontrolünü de ellerine almak isterler.

Yıllar geçtikçe ismimiz bizi bir anlamda tanımlar, şekillendirir. Hayat boyu taşırız onu; bazen gururla, bazen de omuzlarımızdaki bir yük gibi.

Bir isim, aslında yalnızca harflerden oluşmuş bir sözcük gibi görünse de içinde bir hayat, bir anlam, bir hafıza taşır. Sadece bize ne hissettirdiği değil, başkalarına ne hissettirdiği de bir oranda yaşamımızı  etkiler. Hayat boyu iletişim kurduğumuz herkesin hafızasında ismimiz bir duyguya dönüşür. Hafızada oluşan kimliktir bu.

İsmimiz aslında varoluşumuzun ve kimliğimizin sesidir.

Uzun lafın kısası, diyeceğim odur ki, bir isim, bireyi tanımlayan birkaç harf ve tınıdan çok daha fazlasıdır. Doğarken o küçücük bebeğe verilen bir ismin taşıdığı anlam, birey olduğunda onun toplum içindeki yerini belirleyip, gelecekteki tercihlerini bile yönlendirebilir.

Adımız kadar mı varız?

Çocuklarımıza isim koyarken bu açıdan pek düşünmesek de, isim seçim süreci sadece estetik bir tercih değil, aynı zamanda psikolojik, sosyolojik ve kültürel sonuçları olan bir karardır.

İtalyanlar “Nomen Omen” derler buna. Latince kökenli bu deyiş, insanın isminin kişiliğini ve hayatını nasıl şekillendirebildiğini iki kelimeyle özetleyiverir. 

Carl Jung’un psikolojideki benlik kavramına göre, bireyin içsel algısı ile dış dünyaya yansıtılan kimliği arasında bir denge vardır. İsimler de, bireyin kendilik algısını şekillendirmede etkilidir.

Bu konuda yapılan çok sayıda araştırma bile var. 

Örneğin, yaygın ve olumlu anlamlar taşıyan isimlere sahip bireyler daha yüksek özgüven seviyelerine sahip olabiliyorlar.

Diğer yandan toplumda bazı isimler sosyal sınıflarla, etnik kökenle veya dini kimlikle de özdeşleştirilebiliyor. Bu toplumsal önyargı, işe alım süreçlerinde ne yazık ki “isim ayrımcılığı” gibi olgulara kadar varabiliyor. Örneğin Batı’da yapılan bir çalışmada, “klasik” ya da “elit” isimlere sahip bireylerin özgeçmişlerinin daha fazla geri dönüş aldığı gösterilmiş.

Bir de değişik teoriler var ki, aynı zamanda biraz da eğlenceliler doğrusu. Örneğin “Adlandırma Etkisi” (name-letter effect) teorisine göre kişiler kendi isimlerindeki harflerden oluşan adları olan kişilere sempati duyuyor! Bir diğer teori olan “İsim Kaderi Hipotezi”ne (nominative determinism) göre kişilerin isimleri, kişilik gelişimleri ve hatta meslek seçimleri üzerinde etkili olabiliyor. Örneğin Deniz isimli birinin denizcilik ile ilgili meslek seçmesi şaşırtıcı değil bu teoriye göre!

Kültürlerde isimler

İsimlere verilen önem de kültürden kültüre değişir. Örneğin Japon kültüründe isimler çoğunlukla doğa ve sembollerle ilişkilidir. Bu, Tsukuru’nun isminin “renksizliği”nin onu, toplum içinde silik bir figür yapmasını bize açıklar.

Afrika kültürlerinde doğum koşullarına, aile geçmişine ve toplumsal rollere göre isim verilirken, Katolik kültürlerde manevi bir rehberlik biçimi olarak çocuklara azizlerin ismi verilir-ki bu da benim eşimde olduğu gibi bazen soyadının önünde üç, dört isim olmasına yol açar! 

Türkçemizde isimlerimizin çoğunun bir anlamının olması dilimize ve kültürümüze ne büyük zenginlik katar. Yurtdışında her yeni tanıştığım kişiye özellikle ismimin anlamını söyler, saklayamadığım bir gurur duygusu ile bizim kültürümüzde çoğu ismin anlamı olduğu bilgisini paylaşırım.   

“Bizim isimlerimizin çoğunun bir anlamı vardır; benim ismim de yazın Ege ve Akdeniz’de esen serin, tatlı rüzgar demek.”

Bu cümle, tanıştığım herkesin yüzünde aydınlık bir gülümseme yaratır.  

İsmini sevmek

Sizi bilmem ama ben ismini sevenlerdenim. 

Annemden öğrendiğim kadarıyla isim annem ise, annemle birlikte aynı anda hastanede doğum yapmak üzere olan bir başka kadınmış. Annemle babam tarafından önerilen isim beğenilince ben de Meltem olmuşum. Bir insanın hiç tanımadığı bir başka insanın hayatına dokunmasına, onda kalıcı bir etki bırakmasına ne özel bir örnek benim isim hikayem.

Fonetik açıdan sevdiğim “Meltem” isminin etimolojik kökeninin Türkçe olduğunu düşünürken, bir Yunanistan seyahatimde Yunanca’da “Meltemi” olarak kullanıldığını ve anavatanının da Yunanistan olduğunu öğrendiğimde önce şaşırmıştım. Ama düşününce, Ege rüzgarına başka hangi köken daha fazla yakışırdı ki?

Adımın edebiyatta bir kitabın satırlarından bana gülümsemesi çoğu zaman beni çok mutlu eden bir sürpriz olur. (Evet, galiba ismimizi duymanın egomuzu okşayan bir etkisi de var!) Geçtiğimiz günlerde okuduğum Elif Şafak’ın Kayıp Ağaçlar Adası isimli kitabından “Adı yumuşacık, kendiyse şaşırtıcı derecede sert” ifadeleri yine satırlardan gülümsedi bana.

Cümlenin tamamını değil de adımla ilgili olan ilk kısmını nedense yazar sanki benim için söylemişçesine sorgulamadan benimsedim. Hemen ardından da “ismin kendilik algısı üzerindeki gücü” fikrini düşünmeden edemedim.

Siyasetçileri genelde çok popüler olmadıkça tanımayız, aklımızda isimleri kalmaz değil mi? En azından yaşadığımız yer dışındaki belediye başkanlarını veya milletvekillerini pek bilmeyiz. Siyaset dünyası da kendi çapında bir paralel yaşam gibi. Çoğu politikacı halktan uzak siyaset yapmaya çalışıyor.Böyle olunca insanlara manevi açıdan ulaşmaları da mümkün olmuyor. Oy vermeye her gidişimde acaba oyum boşa mı gidecek diye düşünmeden edemiyorum. 

Ancak bazıları da var ki, kişilikleri, davranışları ve yaşam şekilleri ile halkın kalbinde yer ediyorlar. İyi ki seçmişiz, bizim için çalışıyor, bize yakın bir insan, insanlara tepeden bakmıyor dedirtiyorlar.

Geçenlerde çok üzücü bir kaza ile Manisa Belediye Başkanı Ferdi Zeyrek yaşama veda etti. Kazada ihmal da var ne yazık ki. Kaza ve hastaneye yatırıldığı haberi duyulur duyulmaz insanlar hastane önüne akın etti. Maalesef 3 günlük yaşam mücadelesini kazanamadı ve genç yaşta hayata veda etti. 

Doğrusunu söylemem gerekirse kendisini tanımıyordum. Televizyonda kaza haberini izledikten sonra durumunu öğrenmek için takip etmeye başladım. Bu süreçte gözlemlediğim insanların sevgi seli beni çok şaşırttı ve düşündürdü. Kısa süre belediye başkanlığı yapmış biri halkın gönlünde nasıl bu kadar büyük bir yer edinmişti? Ölüye saygısı olmayan birkaç terbiyesiz dışında herkes insanlığını, iyi kalbini övüyordu. Dinamik, çalışkan bir başkan olduğunu söylüyorlardı. Evet kendisi Manisalıydı ve oradaki insanlara yabancı değildi, ama pek çok siyasetçi de doğduğu yerlerde görev yapmıyor mu?

Derken acı bir haber geldi ve umutlar söndü. Cenazesinde ve anma töreninde insanlar sel olup aktı. Pek çok kişi gözyaşlarına hakim olamıyordu. Ne yalan söyleyeyim eşinin konuşması sırasında ben de kendimi tutamayıp ağladım. Hiç tanımadığınız bir insan için bile üzülebiliyorsunuz. İnsanın iyi kalbi ülkeleri, sınırları aşıp sizi de etkisi altına alabiliyor. 

Demek ki olabiliyormuş, dedim. İnsan olunca, doğru yaşayıp dürüst siyaset yapınca bu kadar sevilebiliyormuş. Bu veya şu parti olayı da değildi. Ferdi Zeyrek insanları siyaset üstü bir alanda birleştirdi gidişi ile. Sihirli bir formül yok aslında. İçten olmak, insanların hayatına dokunabilmek, dürüst ve iyi insan olmak yetiyor. Bu çok mu zor? Makamdı, paraydı bu hırslar insanlar tarafından sevilmekten daha mı önemli? 

Gencecik bir insan bize bunun mümkün olduğunu, böyle de siyasetçilerin var olabileceğini gösterdi. Keşke bunu böyle kötü bir kazada görmeseydik. Ama yaşarken kendini sevdiren, iyiliği ile çok sayıda insana faydalı olan bu genç adam, ölümü ile bile bir sembol olmayı başardı. 

Ailesine ve sevenlerine sabır ve başsağlığı diliyorum. Dilerim ki ülkemiz daha pek çok Ferdi Zeyrekler görür. Herkese örnek olması dileğiyle…

Geçtiğimiz hafta sonu sınav telaşındaydım. Sınav zamanlarında kaygı seviyemden çok duygusallığım zirve yapabiliyor. :))
40’lı yaşlarda tekrar üniversite kampüsünde öğrenci olmak, duygusallıkla birlikte insana farkındalık da katıyor.
Uzatmayayım. :)) Ben iç dünyamla cebelleşirken, göz göze geldiğim bir merdiven beni Ahmet Haşim’in şu dizelerine götürdü:

“Ağır ağır çıkacaksın bu merdivenlerden
Eteklerinde güneş rengi bir yığın yaprak…”

Görüntüsü minik ama bendeki etkisi oldukça büyük olan, şirince bir merdivenle sizlerleyim bu hafta.

Bana hayatı anımsatan, yeşillerin içinde bir merdiven… Tüm hislerimin sessiz şahidi gibi.
Her yerde karşıma çıkmalarına rağmen çok da üzerinde düşünmediğim hayat yolculuğunun bir simgesi.

Çocukluğumuzda sevinçle çıktığımız ya da indiğimiz oyun arkadaşımız.
Bazen basamaklardan atlarken dengeyi sağlayamayarak düştüğümüz anlar…
Canımız yanmasına rağmen hiçbir şey olmamış gibi ayağa kalkıp, gülüp geçtiğimiz zamanlar…
Her biri, büyümeyi ve öğrenmeyi deneyimlemekti.

Gençliğimizde ise daha hızlı, hırslı ve iddialı çıktığımız basamaklar…
Yorgunluk nedir bilmediğimiz, hedefe odaklandığımız zamanlar.
Belki tutkulu bir aşka tutunarak çıktık, belki kariyerimize…
Tabii arada düşüşler olsa da bu kez acıyı göz ardı edip daha hızlı ayağa kalktığımız yıllardı o yıllar.

Ve en son: olgunluk basamakları.
Artık tane tane, daha dikkatli; gençlikteki heyecan olmadan ama daha içselleştirerek çıktığımız…
Arada durup soluklanma ihtiyacı hissettiğimiz, soluklanırken kazandıklarımızı, kaybettiklerimizi, pişmanlıklarımızı gözden geçirdiğimiz basamaklar.
Belki de çıkmaktan vazgeçip inişe geçtiğimiz; ama bu inişin bir vazgeçiş değil, yeni bir başlangıca hazırlık olduğunu bildiğimiz anlar…
Daha iyisine, daha güzeline…

Merdivenler yaşamın ta kendisi…
Hatta biziz her bir basamağı: duygularımız, yaşadıklarımız, anılarımız…

Hayat merdiveninde güzel hikâyeler biriktirebilmek dileğiyle…